bclub99.com : เชื่อว่าความฝันของนักกีฬาหลายต่อหลายคนตั้งแต่หัดเล่นกีฬา จนกระทั่งมาได้เล่นในระดับอาชีพ คือ การรับใช้ทีมชาตินักกีฬาในทวีปเอเชียรวมถึงยุโรป พวกเขาส่วนใหญ่ถูกปลูกฝังมาให้มีเลือดรักชาติ และมุ่งมั่นที่จะทำผลงานเพื่อให้บ้านเกิดมีชื่อเสียงจากความสามารถทางด้านกีฬา ด้วยความเชื่อว่า การเล่นให้ทีมชาติ และคว้าเหรียญมาให้ประเทศนั้น คือ ความสำเร็จที่สุดทางด้านการเล่นกีฬา รวมถึงประเทศไทย ที่การได้ติดธงไตรรงค์บนอกเสื้อนั้นมีความหมายต่อนักกีฬามาก เพราะมันหมายถึงเกียรติยศ, ความภาคภูมิใจ และการเป็นตัวแทนของคนไทยทั้งชาติ ดังที่ เมย์-รัชนก อินทนนท์ ยอดนักแบดมินตันเจ้าของแชมป์โลกประเภทหญิงเดี่ยวปี 2013 เคยกล่าวไว้ว่า ค่านิยมการรับใช้บ้านเกิดในฐานะนักกีฬาทีมชาตินั้นสามารถใช้ได้กับประเทศต่างๆ ในแทบทุกกีฬา ไม่ว่าจะเป็นฟุตบอล, บาสเกตบอล, แบดมินตัน, วอลเลย์บอล หรือกีฬาอื่นๆ ในทุกๆทวีป ไม่ว่าจะเป็นเอเชีย, ยุโรป, แอฟริกา หรือแม้กระทั่งอเมริกาใต้ แต่สิ่งที่น่าแปลกคือ เรื่องดังกล่าวกลับใช้ไม่ได้ในลีกบาสเกตบอลอันดับ 1 ของโลกอย่าง NBA ที่ในแทบทุกทัวร์นาเมนต์ระดับทีมชาติ ไม่ว่าจะเป็น โอลิมปิก, บาสเกตบอลชิงแชมป์โลก (FIBA World Cup) หรือรายการต่างๆ ของสหพันธ์บาสเกตบอลนานาชาติ (ฟีบา) เราจะเห็นผู้เล่นที่ไม่ใช่ซูเปอร์สตาร์เกรด A หรือ B มาร่วมทีมเป็นหลัก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ทีมชาติสหรัฐอเมริกา ขัดกับความคาดหวังของคนทั่วโลก ที่อยากจะเห็นซุป’ตาร์ดังๆ โดยเฉพาะใน NBA มาเล่นด้วยกันฬาหลายต่อหลายคนตั้งแต่หัดเล่นกีฬา จนกระทั่งมาได้เล่นในระดับอาชีพ คือ การรับใช้ทีมชาตินักกีฬาในทวีปเอเชียรวมถึงยุโรป พวกเขาส่วนใหญ่ถูกปลูกฝังมาให้มีเลือดรักชาติ และมุ่งมั่นที่จะทำผลงานเพื่อให้บ้านเกิดมีชื่อเสียงจากความสามารถทางด้านกีฬา ด้วยความเชื่อว่า การเล่นให้ทีมชาติ และคว้าเหรียญมาให้ประเทศนั้น คือ ความสำเร็จที่สุดทางด้านการเล่นกีฬา รวมถึงประเทศไทย ที่การได้ติดธงไตรรงค์บนอกเสื้อนั้นมีความหมายต่อนักกีฬามาก เพราะมันหมายถึงเกียรติยศ, ความภาคภูมิใจ และการเป็นตัวแทนของคนไทยทั้งชาติ ดังที่ เมย์-รัชนก อินทนนท์ ยอดนักแบดมินตันเจ้าของแชมป์โลกประเภทหญิงเดี่ยวปี 2013 เคยกล่าวไว้ว่า
แน่นอน หลายคนสงสัยว่า “ทั้งๆ ที่สหรัฐอเมริกาเป็นดินแดนที่อุดมไปด้วยเทพแห่งบาสเกตบอล แต่ทำไมไม่ใครจะส่งซุป’ตาร์มาเล่นรายการทีมชาติเลย” เพราะผู้เล่นดังๆ ในยุคนี้ไม่ว่าจะเป็นชาวอเมริกัน หรือชาติอื่นๆ ที่ย้ายมาเล่นใน NBA พวกเขาไม่ค่อยจะปรากฎตัวในสีเสื้อทีมชาติยามมีทัวร์นาเมนต์มากนัก อันที่จริงในการแข่งขันโอลิมปิกยุคก่อน ทางฟีบาได้ออกกฎ “ห้ามนักกีฬาอาชีพโดยเฉพาะใน NBA ลงทำการแข่งขัน” ซึ่งช่วงนั้นไม่ได้มีปัญหาเท่าไหร่ เนื่องจากสหรัฐอเมริกายังคว้าเหรียญทองได้ แค่ตัวมหาวิทยาลัยก็เพียงพอ ทว่าในการแข่งปี 1988 ที่กรุงโซล หลายๆ ชาติ โดยเฉพาะ สหภาพโซเวียต เริ่มใช้แท็คติกนำชื่อนักกีฬาไปสังกัดหน่วยงานภาครัฐต่างๆ ทำให้ไม่มีสถานะเป็นนักกีฬาอาชีพ ซึ่งถือเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้อเมริกาพลาดเหรียญทอง ด้วยเหตุดังกล่าว ฟากสหรัฐอเมริกาเองก็ไม่ต้องการเสียหน้า ขณะที่ฟีบาเองก็จำต้องเปิดกว้างเพื่อความเท่าเทียม จึงเปิดทางให้ผู้เล่น NBA สามารถแข่งขันรายการทีมชาติ โดยเฉพาะ โอลิมปิก ได้ตั้งแต่ปี 1992 ที่เมืองบาร์เซโลน่า ถือเป็นการจุดประกายให้เหล่านักแม่นห่วงเกิด “ความรักชาติ และทำเพื่อชาติ” มากขึ้นทว่ากระแสดังกล่าวดูจะคงอยู่ได้เพียงราว 10 กว่าปีเท่านั้น เมื่อปัจจุบันดูเหมือนผู้เล่นใน NBA ไม่ใคร่จะสนใจเรื่องดังกล่าวมากนัก และคำถามที่ว่า “ทำไมนักบาสระดับซูเปอร์สตาร์ใน NBA ถึงไม่อยากเล่นให้ทีมชาติ?” ก็กลับมาอีกครั้ง มองในภาพกว้าง แม้มูลค่านักกีฬาเหล่านี้ทั้งทีมรวมๆ ก็หลายร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐฯ แต่ยังมีสิ่งสำคัญที่นอกเหนือจากค่าตัว คือ “สตาร์เหล่านี้คือส่วนสำคัญของทีมบาสเกตบอล” ซึ่ง มาร์ค คิวบัน เจ้าของทีม ดัลลัส แมฟเวอริคส์ เคยได้ให้สัมภาษณ์ไว้ว่า “ผมไม่อยากให้ซูเปอร์สตาร์ของทีมไปแข่งทีมชาติเลย ผมเป็นคนจ่ายเงินอย่างมหาศาลให้กับนักบาสเกตบอลเหล่านั้น จ่ายเพื่อให้ทีมของผมนั้นได้รับชัยชนะ แล้วถ้าเกิดผู้เล่นของผมไปเล่นให้ทีมชาติแล้วเกิดบาดเจ็บขึ้นมาล่ะ คุณว่าใครจะรับผิดชอบ? ทีมชาติไม่ได้จ่ายค่าตัวให้ผมนะ” นี่คือสิ่งที่เจ้าของทีมจอมสีสันกล่าวเมื่อครั้งทีมชาติเยอรมันต้องการตัว เดิร์ก โนวิตซ์กี้ ดาวดังค้างฟ้าของทีมไปเล่นให้ ซึ่งสร้างความไม่พอใจเป็นอย่างมาก เพราะหากผู้เล่นของทีมเจ็บ ก็จะต้องเสียกำลังสำคัญไปอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง และนั่นทำให้เจ้าของทีมกับผู้เล่นต้องคิดว่า การไปเล่นให้ทีมชาติจะส่งผลต่อตนเองและทีมอย่างไรบ้าง?
จะว่าไป เหตุผลของคิวบันก็น่าคิด เนื่องจากตลอดอาชีพการเล่นของเดิร์กใน NBA เขาจ่ายเงินค่าเหนื่อยรวมๆ แล้วกว่า 250 ล้านดอลลาร์สหรัฐฯ ซึ่งหากเดิร์กไปเล่นให้ทีมชาติแล้วเจ็บขึ้นมา เขาก็ยังต้องจ่ายค่าเหนื่อยกับค่ารักษาพยาบาลให้ แต่การที่ไม่สามารถลงเล่นให้กับต้นสังกัดได้ มันก็ถือเป็นความเสียหายร้ายแรง หากทีมผลงานไม่ดี สิ่งที่ตามมาคือ เรตติ้งทีวี, การถ่ายทอดสด สปอนเซอร์ และคนเข้าชมจะน้อยลง ส่งผลกระทบต่อทีมในทุกด้านโดยเฉพาะธุรกิจ และสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดคือ สหพันธ์บาสเกตบอลของชาติต่างๆ ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ ต่างจากวงการฟุตบอลที่สหพันธ์ฟุตบอลนานาชาติ (ฟีฟ่า) มีนโยบายจ่ายเงินให้กับสโมสรที่ส่งผู้เล่นติดทีมชาติในศึกใหญ่ รวมถึงช่วยออกค่ารักษาให้บางส่วนสำหรับผู้เล่นที่เจ็บจากเกมทีมชาติด้วยด้วยเหตุนี้ เจ้าของทีมและโค้ชหลายคนก็เริ่มเห็นพ้องต้องกัน และนั่นทำให้หลายๆ ทีมไม่ต้องการที่จะปล่อยผู้เล่นดาวดังของทีมให้กับทีมชาติ แต่แน่นอนว่า ของแบบนี้ ปรบมือข้างเดียวมันไม่ดัง อย่างแรกเลยก็คือ การแข่งขันในฤดูกาลปกติของ NBA ยาวนานถึง 82 นัดหรือกินเวลาประมาณ 6 เดือนกว่าๆ แล้ว ยังไม่นับรอบเพลย์ออฟที่กินเวลาอีกประมาณ 3 เดือนนิดๆ นั่นทำให้รวมเวลาแล้ว ฤดูกาลนึงของ NBA จะยาวถึงราว 9 เดือนเลยทีเดียว ไม่เพียงเท่านั้น ช่วงพักหลังจบฤดูกาลก็ไม่ได้ว่างอย่างที่คิด เพราะมีทั้งการแข่งขันซัมเมอร์ลีก ที่นักบาสบางคนจำเป็นต้องลงไปเล่นเพื่อพิสูจน์ฝีมือว่าคู่ควรกับการได้อยู่ทีมต่อ รวมถึงผู้เล่นหน้าใหม่ทั้งตัวดราฟต์และอันดราฟต์ที่ต้องเรียนรู้เกมระดับอาชีพ ต่อด้วยช่วงปรีซีซั่น ที่จะต้องไปแข่งขันในต่างประเทศเพื่อโปรโมทให้กับลีก ขณะที่ผู้เล่นระดับสตาร์ ก็ต้องร่วมกิจกรรมกับทางสปอนเซอร์ เมื่อนับๆ ดูแล้ว นักบาสเกตบอล NBA ต้องอยู่กับการซ้อม, การแข่งขัน และรักษาระเบียบวินัยแทบจะตลอดทั้งปี ทำให้ระหว่างฤดูกาลจึงไม่สามารถที่จะออกไปเที่ยวไกลๆ อย่างดีสุดก็ได้เพียงแค่แฮงเอาต์ สังสรรค์ตามผับ บาร์ ในเมืองที่ต้องไปด้วยหน้าที่ แถมบางครั้งโค้ชก็ไม่อนุญาตให้ออกไปไหนมาไหนง่ายๆ อีกต่างหาก ไม่เพียงเท่านั้น หากออกไปแข่งเป็นทีมเยือน พวกเขาก็ต้องเดินทางด้วยกัน พักด้วยกัน ยังต้องพักโรงแรม และเดินทางกันเป็นทีม ทำให้การห่างแฟนสาว, ภรรยา และลูกคือสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งสำหรับนักบาสที่อาจจะไม่ใช่ตัวหลักหรือมีชื่อเสียง ก็จะใช้ช่วงเบรกออลสตาร์กลับบ้านไปอยู่กับครอบครัว ส่วนตัวระดับซูเปอร์สตาร์นั้น จะเลือกช่วงเวลาว่างนัดเจอกัน ส่วนจะบินกลับบ้าน หรือส่งตั๋วเครื่องบินให้มาอยู่ด้วยกันก็สุดแท้แต่